مقایسه میزان فعالیت عضلات کمری- لگنی موثر در پایداری ناحیه مرکزی با تغییر مرکز ثقل در پل زدن روی سطوح پایدار و ناپایدار

هدف اصلی این تحقیق مقایسه میزان فعالیت عضلات کمری-لگنی موثر در پایداری ناحیه مرکزی با تغییر مرکز ثقل در پل زدن بر روی سطوح پایدار و ناپایدار بود. آزمودنی های این تحقیق16زن غیر ورزشکار(با میانگین سن2±75/21،میانگین قد38/5±5/161،میانگین وزن43/5±54/57 وشاخص توده بدنی78/1±81/21) بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی (semg)عضلات راست شکمی(ra)،مایل خارج شکمی(eo)،مایل داخل شکمی/عرضی شکمی (io/ta)و راست کننده مهره های کمری (es)در طرف راست تنه ثبت شد.آزمودنی ها باید پل زدن به شکم را به ترتیب زیر انجام می دادند:1)پل زدن بر روی تشک،2) پل زدن روی توپ تمرینی،3)پل زدن درحالی که دست ها روی توپ و پاها بر روی نیمکت هم ارتفاع توپ تمرینی قرار می گرفت، که با حد اکثر انقباض ایزومتریک ارادی (mvic) هر عضله جهت هنجارسازی داده ها مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر درspss 17 در سطح معنی داری ? ? 05/0 انجام شد. نتایج نشان داد که فعالیت راست شکمی،مایل خارجی و مایل داخلی/عرضی شکمی هنگام پل زدن روی توپ تمرینی در دو سطح ناپایدار نسبت به سطح پایدار افزایش معنی داری نشان داد. فعالیت راست کننده ستون مهره های کمری تنها در سطح ناپایدار2 نسبت به سطح پایدار افزایش معنی داری پیدا کرد. فعالیت هیچ کدام از عضلات در سطوح ناپایدار نسبت به هم اختلاف معنی داری نشان نداد.می توان چنین نتیجه گرفت که ناپایداری سطح نسبت به تغییر اثر جاذبه بر روی مرکز ثقل عامل موثرتری می باشد. همچنین پل زدن به شکم روی توپ تمرینی در یک برنامه پیشرونده که هدف افزایش تدریجی فشار تمرینی است برای تقویت الگوهای صحیح انقباضات عضلات شکمی سطحی و عمقی ناحیه مرکزی مناسب می باشد.